Ιρλανδική αφομοίωση στον αμερικάνικο πολιτισμό

• Ενδέχεται 5, 2024

Παρόλο που πολλοί άνθρωποι συνδέουν την ιρλανδική μετανάστευση αποκλειστικά με την πείνα από πατάτες το 1845, εκατομμύρια ιρλανδείς μετανάστες πλημμύρισαν την Αμερική στο υπόλοιπο της δεκαετίας του 19ου και των αρχών του εικοστού αιώνα. Παρά τον τεράστιο αριθμό τους, η αφομοίωση των Ιρλανδών στην αμερικανική κοινωνία και τον πολιτισμό ήταν δύσκολη και επίπονη.

Οι μετανάστες ιρλανδοί καθολικοί θεωρήθηκαν κατώτεροι από (και από) τους προτεσταντικούς αγγλο-ευρωπαϊκούς ομολόγους τους που ήταν ήδη εγκατεστημένοι στη χώρα. Αυτό το αίσθημα ανωτερότητας από τους μη ιρλανδούς άποικους οφειλόταν κυρίως στην έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων μεταξύ των καθολικών εργαζομένων. Οι Ιρλανδοί εργάζονταν στην κατασκευή ορυχείων, λατομείων, γεφυρών, καναλιών και κατασκευής σιδηροδρόμων, ενώ άλλοι εξελίχτηκαν προς την κατεύθυνση της πλήρωσης των ρόλων των σερβιτόρων, των επιστάτων και των εργοστασίων. Οι γυναίκες συχνά εργάζονταν και σε ανειδίκευτες εργασίες. Το αποτέλεσμα ήταν μια γενική διαταγή τόσο για την Ιρλανδία όσο και για τα ιρλανδικά και από αυτή την πολιτιστική και πολιτική στάση προέκυψε η περίφημη φράση: "Δεν υπάρχει καμία ανάγκη από την Ιρλανδία".

Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, οι στάσεις απέναντι στους Ιρλανδούς μετατοπίστηκαν ελαφρώς και οι ρατσιστικές πινακίδες για τις επιχειρήσεις άρχισαν να εξαφανίζονται. Οι Ιρλανδοί είχαν εμπλακεί έντονα στη σύγκρουση του έθνους: περίπου σαράντα συνδικάτα της Ένωσης περιείχαν μεγάλο αριθμό Ιρλανδών και το 69ο σύνταγμα απαρτίζεται σχεδόν από Ιρλανδοί. Πάνω από σαράντα χιλιάδες Ιρλανδοί πολέμησαν επίσης για την υπόθεση του ομολόγου.

Μόλις ο εμφύλιος πόλεμος έφτασε στο αναπόφευκτο τέλος του και το έθνος άρχισε να εγκατασταθεί στην πραγματική του πρώτη «ανάπτυξη», οι Ιρλανδοί Αμερικανοί κέρδισαν κάποια αξιοπρέπεια και τώρα έγιναν περισσότερο αποδεκτοί από την αμερικανική κοινωνία. Στην εποχή μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο πολλοί ήταν πιο οικονομικά επιτυχείς. Ιρλανδοί που ήταν χειρωνακτικοί εργάτες κατείχαν τώρα διευθυντικές θέσεις στον τομέα των σιδηροδρόμων, του σιδήρου και των κατασκευών. Πολλοί επωφελήθηκαν από τις ευκαιρίες για εκπαίδευση και πολλοί άρχισαν να εισέρχονται στις επαγγελματικές σφαίρες. Οι ιρλανδικές γυναίκες, αν και συγκρατημένες από τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν σε όλες τις αμερικανικές γυναίκες γύρω από τις αρχές του αιώνα, πέτυχαν υψηλότερες θέσεις στην κοινωνία ως εκπαιδευτικοί, νοσηλευτές και γραμματείς.

Ήταν αυτή τη στιγμή ότι οι Ιρλανδοί Αμερικανοί έγιναν πιο διάσημοι για την επιρροή τους στην πολιτική, ιδιαίτερα στο εργατικό κίνημα. Στην αρχή, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν ένα αμερικανικό καπιταλιστικό σύστημα το οποίο σε αυτούς ήταν ελάχιστα διαφορετικό από τη δίωξη που είχαν υποστεί από την πλευρά των αγγλικών ιδιοκτητών στην Ιρλανδία. Λόγω του μίσους τους απέναντι σε αυτούς τους αγγλικούς ιδιοκτήτες, οι περισσότεροι Ιρλανδοί εξεγέρθηκαν ενάντια στην «αριστοκρατία» του αμερικανικού πολιτισμού και γοητεύτηκαν από το Δημοκρατικό κόμμα. Στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα και στις αρχές του εικοστού αιώνα, η πολιτική τους δύναμη αυξήθηκε, δείχνοντας κυρίως τον έλεγχό τους στο Tammany Hall της Νέας Υόρκης, το κέντρο του δημοκρατικού κόμματος της πόλης. Αυτοί οι Ιρλανδοί Δημοκράτες, όπως και οι περισσότερες πολιτικές ομάδες της εποχής, συμμετείχαν σε «πολιτικές μηχανές» που συχνά ήταν εντελώς διεφθαρμένες. Ωστόσο, πολλοί ήταν πραγματικά πιο κοινωνικά από τους αγγλο-προτεσταντικούς ομολόγους τους και παρείχαν τρόφιμα και θέσεις εργασίας, ιδρύοντας πολλές οργανώσεις κοινωνικής πρόνοιας για τους φτωχούς Ιρλανδούς στις κοινότητές τους. Ήταν εν μέσω αυτών των προσπαθειών "κοινωνικής κοινότητας" που οι Ιρλανδοί έφτασαν στην πρώτη γραμμή των εθνικών "εργατικών" κινήσεων.

Οι πιο διάσημοι μεταρρυθμιστές ήταν οι "Molly Maguires" ----- σκληρά πιεσμένοι και σκληρά κατεργασμένοι ανθρακωρύχοι οι οποίοι εξεγέρθηκαν (μερικές φορές βίαια) εναντίον των αγγλοαμερικανών αφεντικών τους. Η πρώτη εθνική οργάνωση εργασίας στην Αμερική ήταν οι Ιππότες της Εργασίας, που ιδρύθηκε από τον γιο ενός ιρλανδού μετανάστη. Οι ιρλανδικές γυναίκες δραστηριοποιούνταν επίσης στις μετακινήσεις εργασίας. Η Mary Harris Jones εργάστηκε για πενήντα χρόνια στην οργάνωση των εργατικών ενώσεων και στη βελτίωση των μισθών και των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων. Η Elizabeth Gurley Flynn ήταν και φεμινίστρια και ακτιβιστής στο εργατικό κίνημα στις αρχές του αιώνα. Μετά από μια μακρά ιστορία ως κακοδιατηρημένος κακομεταχειριζόμενος εργοστασιακός εργάτης, επαναστάτησε εναντίον των βιομηχανιών που εκμεταλλεύονταν τους εργάτες τους και συνιδρυτούσε την Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών. Δυστυχώς, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους παραπλανήθηκαν στα ιδανικά τους και σύντομα σχημάτισαν τη βάση του Αμερικανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Όπως όλες οι μεταναστευτικές ομάδες, οι Ιρλανδοί έχουν κάνει καλή συμβολή στην αμερικανική κουλτούρα και έχουν αφήσει επίσης ένα ίχνος αιματοχυσίας, δυστυχίας και απόγνωσης που όλοι μας πρέπει να αποθαρρύνουμε και να ντρέπομαστε. Όμως, ως έθνος που βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα, οι ΗΠΑ ωφελήθηκαν από τη σκληρή δουλειά, την οικογενειακή συνεκτικότητα, τη θρησκευτική θάρρος και την τετριμμένη πεισματάρικη κατάσταση ενός κατεστραμμένου, μισόχρωμου έθνους μεταναστών που ήρθαν εδώ, κάτω από τις πιο επίπονες συνθήκες και αυτή τη χώρα δική τους. Καθολική, προτεσταντική ή «τίποτα» (όπως λένε πίσω στο σπίτι) ---- μπορούμε όλοι να κοιτάξουμε πίσω με υπερηφάνεια για την κληρονομιά που μπορούν να προσφέρουν οι Ιρλανδοί Αμερικανοί.

Οδηγίες Βίντεο: Ομιλία του Jacque Fresco στη Στοκχόλμη (2010) - Ελληνικοί Υπότιτλοι (Ενδέχεται 2024).