Ο Fred Astaire και οι χορευτές του

• Ενδέχεται 16, 2024

Ο Fred Astaire και ο Ginger Rogers είναι παγκοσμίως γνωστοί ως μία από τις καλύτερες συνεργασίες στον χορό. Αλλά καταρχάς, ο Fred Astaire δεν σχεδίαζε να χορεύει επαγγελματικά. Όλα ξεκίνησαν τυχαία όταν άρχισε να μιμείται τα κινήματα των μαθητών στην τάξη μπαλέτου της αδελφής του Adele. Οι γονείς του συνειδητοποίησαν ότι θα μπορούσαν να βγάλουν μαζί έναν αδελφό και αδελφή ηθοποιός, που να χαρακτηρίζει τα δύο τραγούδια, χορούς και δρώμενα. Ονομάζονταν "Οι Ασθενείς".

Μετά από χρόνια παρουσίας του Φρεντ με την αδερφή του, ο Αντέλ παντρεύτηκε και ο Φρεντ έμεινε μόνος του. Αποφάσισε να κατευθυνθεί προς το Χόλιγουντ. Παρά τις φημολογούμενες ανεπιθύμητες αναφορές της δοκιμής οθόνης του RKO που είναι, "Δεν μπορεί να τραγουδήσει. Δεν μπορεί να ενεργήσει. Μπαλντινγκ. Μπορεί να χορέψει λίγο ", ο Astaire έκανε την πρώτη του εμφάνιση να χορεύει με τον πρώτο συνεργάτη της στην οθόνη, Joan Crawford, στο" Dance Lady "(1933).

Ήταν στο "Flying Down to Rio" (1933) ότι ο Fred συνδυάστηκε για πρώτη φορά με τον Ginger Rogers και ξεκίνησε ένα φαινόμενο. Παρόλο που φαινόταν να επιπλέουν ως ένας στο πάτωμα, ο Φρεντ είχε παραδεχθεί: "Ο Τζίντζερ δεν χορεύεται ποτέ με έναν συνεργάτη πριν. Μοιράστηκε ένα πάρα πολύ. Δεν μπορούσε να χτυπήσει ή να κάνει αυτό ή κάτι τέτοιο ... Αλλά ο τζίντζερ είχε στυλ και ταλέντο και βελτιώθηκε καθώς πήγε μαζί ». Η δεύτερη ταινία τους, "The Gay Divorcee" (1934), βασίστηκε σε ένα σκηνικό μουσικό με το ίδιο όνομα που ο Fred είχε εμφανιστεί στο Broadway. Οι Astaire και Rogers συνέχισαν να χορεύουν το δρόμο τους μέσα από οκτώ δημοφιλέστερες μουσικές ταινίες μαζί. Αν και διαχωρίστηκαν μετά από την "Η ιστορία του Vernon και του Irene Castle" (1939), ο Fred πίστευε την επιτυχία τους στον Rogers: "Έκαμε τα πάντα για την δουλειά της ... Έκανε τα πράγματα πολύ καλά για τους δυο μας".

Το 1941, η καριέρα του Fred Astaire οφειλόταν σε μια μεγάλη επιστροφή, καθώς απέτυχε κάπως από τη διάσπαση του με τον Rogers. Στο "You Never Get Rich" (1941), η Astaire χόρευε με την αγαπημένη νεοφερμένη Rita Hayworth και χάρη στη μεγάλη δημοτικότητα της ταινίας, την ώθησε και τα δύο στο προσκήνιο. "Υποθέτω ότι τα μόνα κοσμήματα στη ζωή μου είναι οι εικόνες που έκανα με τον Fred Astaire", δήλωσε η Hayworth στα χρυσά χρόνια της. Το Astaire είναι στο αρχείο καθώς θεωρεί ότι ο Hayworth είναι ο καλύτερος και αγαπημένος χορευτικός συνεργάτης του επειδή "χορεύεται με εκπαιδευμένη τελειότητα και ατομικότητα".

Ο Fred Astaire συνέχισε να χορεύει με τους Lucille Bremer, Joan Leslie και Gene Kelly στο "Ziegfeld Follies" (1946). Οι σκέψεις του Fred σχετικά με την εργασία με τον Gene, "Είναι απίστευτο ... είμαι πραγματικά τρελός για το έργο του". Το 1948, ο Fred θα χορούσε με τον Judy Garland, αντικαθιστώντας έναν τραυματισμένο Kelly, στο "Parade Easter" (1948). Και για μια τελευταία φορά, ο Astaire και ο Rogers χορεύουν στο "The Barkleys of Broadway" (1949) - ένα χρόνο πριν ο Rogers του παρουσιάσει ένα ειδικό βραβείο Όσκαρ. Μια άλλη σειρά μουσικών ταινιών ακολούθησε συναυλίες όπως η Cyd Charisse στο "Silk Chinchings" (1957) και η Audrey Hepburn στο "Funny Face" (1957).

Το "Rainian Finian" (1968) ήταν η τελευταία μουσική ταινία του Fred Astaire. Η ταινία δεν ήταν επιτυχία στο box office, εξαιτίας εν μέρει της άπειρης σκηνοθεσίας ενός νέου Francis Ford Coppola, ο οποίος δεν κατάλαβε τους μηχανισμούς της σκηνοθεσίας των χορευτικών ακολουθιών, πυροβολώντας ανόητα κοντινά πλάνα του ποδιού του Fred.

Αν και ο Fred Astaire συνέχισε να ασχολείται με το κινηματογράφο και την τηλεόραση, είναι το επιφανές έργο του ως κορυφαίο καπέλο, άσπρη γραβάτα και ουρές σοφιστικέ που τον έχει απομνημονεύσει ως τον υπέρτατο χορευτή της εποχής του.

Οδηγίες Βίντεο: ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ - Ξύλινες Ιστορίες.. Fred Astair, Ginger Rogers (Ενδέχεται 2024).