Τυφλότητα και παιδική αναπηρία

• Ενδέχεται 17, 2024

Η μάθηση να είναι πιο συμπονετική και τρυφερή με τον εαυτό μας και τις άλλες μητέρες μπορεί να συμβάλει στην αύξηση του φραγμού στις προσδοκίες που έχουμε για το δυναμικό του ίδιου του παιδιού μας καθώς και στη δημιουργία μιας φιλόξενης κοινότητας για κάθε παιδί που μοιράζεται μια συγκεκριμένη διάγνωση ή η διάγνωση του οποίου εμπίπτει σε ένα εύρος παιδικής ηλικίας αναπηρίες. Δεν είναι μόνο αυτό το παιδί από την ανταγωνιστικότητα, αλλά είναι πρακτικό από άποψη προάσπισης. Κάθε επιτυχία, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή, δημιουργεί ένα μεγαλύτερο παράθυρο ευκαιριών, αποδοχής και εορτασμού των παιδιών με αναπηρίες γενικά.

Σε οποιαδήποτε ομάδα μωρών ή παιδιών παρόμοιων ηλικιών με την ίδια διάγνωση, θα υπάρξουν μεμονωμένες διαφορές στην ανάπτυξη και την υγεία που θα προκαλέσουν στις μητέρες ελπίδα, υπερηφάνεια και άγχος. Πολύ λίγες γυναίκες έχουν άμεση εμπειρία με κάθε μωρό που έχει παιδική αναπηρία. Για εκείνες τις συνθήκες που μπορούν να διαγνωσθούν στη βρεφική ηλικία, οι μητέρες μπορεί να έχουν ως σημείο αναφοράς μόνο τους συνομηλίκους του παιδιού. Τα κέντρα πρώιμης παρέμβασης, οι ομάδες υποστήριξης ή υποστήριξης είναι συχνά η πρώτη ευκαιρία της μητέρας να παρατηρήσει και άλλα βρέφη με την ίδια διάγνωση καθώς και βρέφη με διαφορετικά.

Τα μαθήματα διέγερσης νηπίων μπορεί να είναι η πρώτη θέση που μαθαίνει μια μητέρα για την τοπική ιεραρχία αναπηρίας. Συχνά, τα μωρά με σύνδρομο Down πιστεύεται ότι έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες επειδή η πρώτη πρώιμη παρέμβαση και η προσχολική ηλικία δημιουργήθηκε για μικρά παιδιά με σύνδρομο Down και έχει γίνει άφθονη έρευνα για την επιτυχία τους στην ανάγνωση και άλλα ακαδημαϊκά θέματα. Τα παιδιά με νευρολογικές παθήσεις, το CP ή το SB μπορεί να πιστεύεται ότι έχουν μεγαλύτερο δυναμικό επειδή δεν έχουν χρωμοσωμική ανωμαλία που σχετίζεται με χαμηλότερη κλίμακα IQ.

Το προσωπικό μπορεί να έχει τις δικές του προσδοκίες από παιδιά με συγκεκριμένη διάγνωση. Συχνά ένα κέντρο πρώιμης παρέμβασης είναι ο πρώτος τόπος απασχόλησης για τους θεραπευτές που δεν έχουν εμπειρία με τα πιθανά μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και ενήλικες με αναπηρίες. Ακόμη και όσοι είναι εξοικειωμένοι με ηλικιωμένα άτομα μπορεί να γνωρίζουν μόνο δύο ή τρεις που έχουν την ίδια διάγνωση με τα παιδιά που φροντίζουν. Τελικά θα συνεργαστούν με αρκετά παιδιά που μοιράζονται μια διάγνωση για να μάθουν ότι υπάρχει ποικιλία ακόμη και στις πρώτες ηλικίες.

Οι μητέρες είναι πολύ πιο ευαίσθητες στις ατομικές διαφορές από τους πρώτους μήνες των μωρών τους. Το άγχος σχετικά με το αν τα παιδιά μας θα μπορούσαν να βελτιώσουν καλύτερα αν ήμασταν «τέλειες» μητέρες μπορούν να πυροδοτήσουν σχεδόν την εμμονή με την παροχή ευκαιριών και την αναζήτηση εκτιμήσεων που δείχνουν ότι οι προσπάθειές μας αποδίδουν στην ανάπτυξη των παιδιών μας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια σημαντική έλλειψη ευαισθησίας απέναντι σε άλλες μητέρες και μωρά που φτάνουν στα ορόσημα νωρίτερα ή με μεγαλύτερη ποιότητα από ό, τι κερδίσαμε, καθώς και όσους βρίσκονται πολύ πίσω.

Μερικές φορές αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε ότι είναι μια μεμονωμένη διαφορά και όχι η προσπάθεια που έχουμε θέσει σε αυτό που οδηγεί σε ένα παιδί να αναπτύσσεται σε άλματα και όρια σε σύγκριση με τα περισσότερα παιδιά με την ίδια διάγνωση. Οι γονείς που έχουν κάνει τη μέγιστη δέσμευση για θεραπευτικές παρεμβάσεις έχουν παιδιά που αναπτύσσονται σύμφωνα με το δικό τους χρονοδιάγραμμα.

Οι γονείς των μωρών και των μικρών παιδιών μπορεί να θέλουν να μιμηθούν τους γονείς των παιδιών με την ετικέτα της «υψηλής λειτουργίας» όταν στην πραγματικότητα τα παιδιά τους πιθανότατα θα είχαν φτάσει στα ορόσημα νωρίτερα, ανεξάρτητα από την επιλογή της επέμβασης. Ομοίως, οι μητέρες των μωρών με σημαντικές καθυστερήσεις και οι μητέρες των μωρών που έχουν υποστεί παλινδρόμηση λόγω ασθένειας, τραυματισμού ή άλλων λόγων μπορεί να είναι εξαιρετικοί πόροι παρά τις προκλήσεις του ίδιου του παιδιού τους.

Δυστυχώς, οι γονείς των «υψηλών επιδόσεων» μπορεί να θεωρούν τους εαυτούς τους εμπειρογνώμονες για κανένα άλλο λόγο παρά για την ανάπτυξη του παιδιού και τα συνοδευτικά ορόσημα. Οι μητέρες των μωρών και των μικρών παιδιών που προχωρούν με πολύ αργό αλλά σταθερό ρυθμό μπορούν να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους, παρόλο που κάνουν τα πάντα για να επωφεληθούν από τον γιο ή την κόρη τους. Η αυτοπεποίθηση και η αυτοπεποίθηση επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο οι επαγγελματίες και το προσωπικό συνεργάζονται με τα παιδιά μας.

Η επιδείνωση της κατάστασης είναι σχόλια από φίλους, εκτεταμένη οικογένεια και πλήρεις ξένους, που το δικό μας παιδί πρέπει να έχει μια «ήπια περίπτωση» ή «απλά ένα άγγιγμα» μιας συγκεκριμένης διάγνωσης. Τα μωρά και τα μικρά παιδιά που δείχνουν μεγαλύτερες ικανότητες και ταχύτερη ανάπτυξη μπορούν να δώσουν ώθηση στην αυτοεκτίμηση του θεραπευτή τους, αυξάνοντας τις προσδοκίες και προκαλώντας περισσότερο ενθουσιασμό κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεών τους. Κάθε μητέρα παρατηρεί την ανταπόκριση που κάθε παιδί προκαλεί στο προσωπικό που συνεργάζεται μαζί του κατά τη διάρκεια ασκήσεων ομάδας και ως ατομικές συνεδρίες θεραπείας ξεκινούν και τελειώνουν.

Η αλήθεια είναι ότι κάθε παιδί έχει δυνατά σημεία και αδυναμίες. Μερικά πράγματα έρχονται πιο εύκολα σε ένα παιδί από το άλλο. Μερικά παιδιά έχουν διπλή διάγνωση, αναπτύσσουν χρόνιες παθήσεις υγείας ή έχουν να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες των φαρμάκων καθώς και τις προκλήσεις της κύριας διάγνωσης. Πολλά παιδιά με αναπηρίες είναι «καθυστερημένα άντρες» που αξίζουν κάθε δυνατή προσπάθεια για τους αρχαίους επιτετραμμένους, οι οποίοι μπορεί να φτάσουν σε ένα οροπέδιο όπου φαίνεται να έχουν κολλήσει μέχρις ότου όλοι οι άλλοι καταφθάνουν.


Περιηγηθείτε στο τοπικό βιβλιοπωλείο, τη δημόσια βιβλιοθήκη ή το διαδικτυακό κατάστημα λιανικής πώλησης για βιβλία όπως το Momfulness: Mothering with Mindfulness, Compassion, and Grace
ή Σκέψεις από ένα διαφορετικό ταξίδι: Αυτό που οι ενήλικες με ειδικές ανάγκες θέλουν όλοι οι γονείς γνώριζαν.

Οδηγίες Βίντεο: ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ " βλέπω ... νιώθω....ακούω" (Ενδέχεται 2024).