Haunted Screens - Γερμανικός εξπρεσιονισμός στην ταινία

• Ενδέχεται 9, 2024

Δεν υπάρχουν έργα του Edvard Munch ή του Vincent van Gogh που εμφανίζονται στην εκδήλωση "Haunted Screens" που γιορτάζει τη γερμανική ταινία εξπρεσιονισμού, αλλά η επιρροή που είχαν αυτοί οι ζωγράφοι στο οπτικό ύφος της πρώιμης ταινίας είναι ορατή. Το "The Scream" του Munch, με το κυματιστό σχήμα που ακτινοβολεί ψυχολογικό μαρτύριο, πρέπει να ήταν πηγή έμπνευσης. Τα σκηνικά σχέδια του Walter Rohrig για τα "Χρονικά του γκρίζου σπιτιού" (1925) επαναλαμβάνουν τη χρήση μοχλών μορφών και παχιών γραμμών για την ένδειξη κίνησης και αβεβαιότητας.

Ο γερμανικός εξπρεσιονισμός άρχισε να σιγοβράζει και να βράζει ήδη από το 1913 με το "The Student of Prague" (το εκθετήριο διαθέτει μια εντυπωσιακή αρχική αφίσα για την ταινία). Η δεκαετία του 1920, ωστόσο, ήταν η δεκαετία που ο εξπρεσιονισμός πυροδοτήθηκε και οι κινηματογραφιστές παρήγαγαν τα περισσότερα από τα αριστουργήματα τους. Η Γερμανία απογοητεύθηκε από την ήττα της κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου και τις παγιδευμένες οικονομικές αποζημιώσεις που απαιτούνται στο πλαίσιο της ανακωχής. Η κοινωνική ανησυχία, οι τεράστιες ανισότητες μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ο κυνισμός και η διαφθορά αντικατοπτρίστηκαν στις ταινίες των σκηνοθετών Fritz Lang, F.W. Murnau, G.W. Pabst, και ο Josef von Sternberg. Η σωματική πραγματικότητα χειρίστηκε για να αντικατοπτρίζει τη διάθεση και το συναίσθημα. Οι διαστρεβλωμένες προοπτικές, το φωτισμό του κεραμοσκεπή και οι λοξές γωνίες ήταν οπτικές εκδηλώσεις της ψυχικής αγωνίας ενός χαρακτήρα.

Η πλειοψηφία του υλικού στο "Haunted Screens" είναι δάνειο από την La Cinematheque francaise και συγκεντρώθηκε από τον αρχιτέκτονα Lotte Eisner της δεκαετίας του 1950. Ο Eisner ήταν Γερμανός Εβραίος ο οποίος, παρόλο που ήταν εσωτερικός στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, επέλεξε να παραμείνει στο Παρίσι για το υπόλοιπο της ζωής του. Ως κριτικός, ο Eisner υπερασπίστηκε το έργο του Lang και Murnau. Το σημαντικό της βιβλίο, "Η στοιχειωμένη οθόνη: ο εξπρεσιονισμός στο γερμανικό κινηματογράφο και η επιρροή του Max Reinhardt", παρείχε τον τίτλο της έκθεσης. Τα λόγια του Eisner αναφέρονται επίσης στις ετικέτες του μουσείου δίπλα στο έργο τέχνης.

Η πλούσια οπτική απεικόνιση του εξπρεσιονισμού φορτώθηκε με μεταφορικό νόημα. Αυτό απεικονίζεται από ένα τμήμα της έκθεσης απλά με τίτλο "Σκάλες". Η σκάλα χρησιμοποιήθηκε από τους κινηματογραφιστές για να συμβολίσει τυραννία, τρέλα, λύτρωση, σεξουαλική βία, πτήση, θάνατο ή δικαιοσύνη. Τα κινηματογραφικά κλιπ που προβάλλονται σε μεγάλη οθόνη αποκάλυψαν την αφθονία των σκαλοπατιών στις εξπρεσιονιστικές ταινίες. Η σιωπηλή ταινία, με την έλλειψη διαλόγου, ήταν το τέλειο όχημα για την οπτική τέχνη του εξπρεσιονισμού. Το "The Last Laugh" (1924) του Murnau είναι μία από τις λίγες σιωπηλές ταινίες που έγραψαν μια αφήγηση αυστηρά μέσω εικόνων και δεν χρησιμοποίησαν σχεδόν καθόλου λόγια.

Αν και ταινίες όπως η «Μητρόπολη» του Lang (1927) και το «The Cabinet of Dr. Caligari» (1920) της Wiene (1920) γιορτάζονται (σωστά) για το οραματιστικό σχεδιασμό τους, τα ανθρώπινα πρόσωπα στις εξπρεσιονιστικές ταινίες που βρίσκω αξέχαστες. Ο Emil Jannings, ως θυρωρός του ξενοδοχείου, μειώθηκε σε ένα λουτρό που τον συνοδεύει στο «The Last Laugh» ή ο Peter Lorre ως ο δολοφονημένος δολοφόνος του παιδιού στο «M» (1930) είναι οι υπονοούμενες παραστάσεις μιας κοινωνίας που διαλύεται και σύντομα θα υποκύψει στον φασισμό και τις φρικαλεότητες του 2ου WWII.

Το Μουσείο Τέχνης του Milwaukee παρουσίασε το εκθετήριο "Haunted Screens", το οποίο παρακολούθησα με δικά μου έξοδα.

Άρθρο δημοσιεύτηκε στις 21/1/2017.

Οδηγίες Βίντεο: TOP 10 - Oι πιο τρομακτικές εκπομπές φαντασμάτων! (Ενδέχεται 2024).